Lon Eldridge & Steven Troch (US/B) Blues Missy Sippy Gent (05-03-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy info band: Lon Eldridge - Steven Troch © Rootsville 2024

Na het optreden vorige dinsdag van Carlos Garbin, was ik ziek gevallen. Niet zo leuk eigenlijk maar gelukkig stond er niets meer op de planning die week. Blij ook dat ik tijdig weer fit was om nog eens Gent-waarts af te zakken, waar ze in de Missy Sippy het bezoek kregen van “De Twee Snorren”, ook gekend als Steven Troch en Lon Eldridge. Schitterend duo die ik de laatse keer gezien heb in 2018…bijna een eeuwigheid geleden dus.

De 38-jarige Lon Eldridge is afkomstig uit Chattanooga Tennessee, en iedereen die hem al aan het werk zag, weet dat de man boordevol talent zit. Lon is een excentrieke verschijning (met een snor om U tegen te zeggen zoals ik al placht te zeggen), een sensationeel gitarist, een aanstekelijke zanger met slimme teksten, een totaalpakket dat maar zeer weinig andere artiesten bezitten. Ondanks zijn jeugdige leeftijd heeft hij reeds intensief getoerd in de Verenigde Staten en doet hij nu alweer het Europese continent aan. Een artiest voor de echte liefhebber en een aangename ontdekking voor diegenen die hem nog nooit aan het werk zagen. Hij brengt een slimme mix tussen pre-war blues, swing en ragtime met een jazzy achtergrond.

Voor dit rondje Lage Landen, wordt hij bijgestaan door Steven Troch. Steven is een Jack-of-all Trades. Je kan hem op het podium vinden met zijn eigen band of aan de zijde van iedereen die hem daarvoor wil contacteren. Altijd en overal blaast hij een fantastisch stukje harmonica en zijn reputatie reikt ondertussen tot ver buiten de landsgrenzen. Hun samenspel is als een muzikale tornado die het publiek meesleurt naar bekende en onbekende oorden. De resonatorgitaar en zang van Eldridge vermengen zich moeiteloos met Troch's soulvolle mondharmonica, waardoor een bijna perfecte combinatie ontstaat. De energie die vrijkomt tijdens hun optredens is voelbaar in elke noot, elke zucht en elke beweging. Dit kon dus niet misgaan.

Zo dachten ook de talrijk opgekomen aanwezigen en ze kregen op het einde van de avond meer dan gelijk. Na de perfecte aankondiging van Marie, de oppermoeder van de Missy Sippy, waar alweer het nodige respect en stilte werd gevraagd (en ook gekregen !), kon het duo van start met het knappe ‘Country Gentleman’, wat eigenlijk een verwijzing naar Lon mag wezen en direct de toon zette voor de rest van de avond, want het niveau lag al onmiddellijk op een hoog niveau.

Het zette zich verder bij ‘You Can’t Get That Stuff No More’ van Tampa Red en werden de zangkunsten van het publiek aangeboord bij ‘She Knows How To Strecht It’. Onze twee snorren weten elkaar blindelings te vinden, zowel op instrumentaal als op vocaal gebied. Het fingerpicking werk van Lon is van grote klasse en de snerpende harmonica van Steven vervolledigd het geheel.

Lon serveert eentje over zijn geboortestad met ‘Chattanooga Blues’, krijgen we met ‘Leaving My Blues With You’ een mooie ballad en net voor het einde mogen we ons opmaken voor een eigen geschreven gospelsong met ‘When He Calls My Name’, hallelujah brothers and sisters ! Onder het alziend oog van Bessie Smith werd het eerste deel afgesloten met ‘Oh Daddy Blues’, één van haar eigen songs, en Bessie zag dat het goed was.

Een korte pauze was noodzakelijk om even de lege glazen te vullen of een frisse neus te halen, waarna we ons konden opmaken voor “De Twee Snorren – Part II”. En met ‘Sugar In My Bowl’, was Bessie Smith terug van de partij want zijn nam deze song op in 1931. Mooi gebrachte versie met een zeer eigenzinnige twist, very nice !

Met ‘Lonnies Boogie’ kregen we een iets frivolere song. Oorspronkelijk afkomstig van een song van de hand van de Texaanse gitarist Lightnin Hopkins maar onherkenbaar in de bewerking van Lon. Dit gaat vlotjes over in ‘Coffee Blues’, wat een nummers is van Mississippi John Hurt, als ik mij niet vergis.

Het niveau van ons duo blijft hoge toppen scheren en er wordt geschakeld tussen verschillende genres. Soms wat jazzy, dan richting de ragtime om steeds terug bij de blues aan te belanden. Waar een akoestisch optreden plaats vindt mag ook Robert Johnson niet ontbreken en met ‘Kind Hearted Woman Blues’ was dit dan ook een feit. ‘I’m An Old Bumble Bee’ was er dan weer eentje met een aangebrande tekst, te schrijven op het conto van Bo Carter. Stilaan kwam ook het einde van dit schitterend optreden in zicht en tijd voor Lon om even de Resonator en de slide boven te halen om de avond af te sluiten. ‘Wish I Was In Heaven Sitting Down’ en ‘Jezus Gonna Make Up My Dying Bed’ werden dan ook ons deel. Met het heel frivole en swingende ‘Ragtime Monkey’ werd het perfecte einde bereikt.

Het daarop volgend applaus was meer dan verdiend mijn gedacht en daarom werden we ook beloond met een mooie afsluiter in de vorm van ‘Mr Sandman’. Schitterende versie by the way ! Ik heb weer genoten van dit sympathieke duo die ons een zeer fijne muziekavond heeft bezorgd, U was geweldig. Bedankt Steven , bedankt Lon!

Marcel